Wat vindt een ander van mij?

Dat is onbewust de vraag die me altijd bezig houdt. Als ik me veilig voel, laat ik het los. Maar als er andere mensen zijn die ik (nog) niet 100% vertrouw, blijft dit de vraag. Onbewust zit deze vraag continu in mijn systeem. Bij wat ik doe, wat ik zeg, hoe ik eruit zie… Wat vindt een ander ervan? Is het ok? Of vindt iemand het niet ok?

Hierachter zit een angst om afgewezen te worden. Er niet bij te horen. Niet goed genoeg te zijn.  Nu ik me er zo bewust van ben, zie ik dat dit op zoveel momenten en manieren speelt.

Rationeel gezien maakt het helemaal geen fluit uit wat die ander van me vindt. Ook al vindt de ander mij gek of stom of compleet achterlijk. Dat maakt mij niet anders. Maar ergens in mijn systeem van voelen en doen, werkt dit toch anders.

Het geeft mij stress, het maakt dat ik me aanpas aan wat ik denk dat de ander wil horen en zien. Het maakt dat ik niet volledig mezelf ben en me niet volledig vrij voel. Vermoeiend hoor. Ik leg mezelf zo’n grote druk op om het maar goed te doen voor de ander.

Fysiek voel ik dat ook: onrust in mijn lichaam, stress als ik zie dat anderen naar mij kijken, luisteren, oordelen. Ik ga zweten, word klunzig en kom niet goed uit mijn woorden.

Wat maakt dat deze angst zo voelbaar en zo tastbaar in mijn leven aanwezig is? Soms word ik er verdrietig van en gefrustreerd. Geef mezelf op de kop als ik zo gestrest doe. Ik ben zo bewust van mezelf om de controle te houden over hoe iemand mij beoordeelt.

Hier wil ik vanaf. Hoe? Ik duik diep in mezelf om te onderzoeken waar dit gevoel vandaan komt. Had ik dit al als kind? Wanneer is dit begonnen? Waar voelde ik buitengesloten, afgewezen, uitgelachen of veroordeeld? Voelde ik me niet goed genoeg?

Diverse ervaringen uit mijn jeugd, tienerjaren en daarna komen bij me op. Door deze situaties te onderzoeken, komen ook de pijnlijke emoties hierbij naar boven. Door hier nu vanaf een afstandje en als volwassene te kijken naar die situaties komt daar ook meer inzicht in mijn patronen, de overtuigingen die hieronder liggen.

Maar ook meer compassie voor mezelf en anderen, vergeving en liefde. Dit is helend en zorgt ervoor dat er weer een beschermlaagje is opgelost. Door dit laagje te doorzien, te doorvoelen. Door mezelf te zien en erkennen en lief te hebben. Dit geeft inzicht, opluchting en voelt vrijer.

Het patroon is niet in 1 keer weg. Het zit al zoveel jaar in mijn systeem en in mijn gedrag. Vooral in spannende nieuwe situaties steekt het nog wel de kop op. Maar ik heb het doorzien en elke keer dat ik dat weer doe, ebt er weer een laagje weg. Ervaar ik minder stress en onrust in mijn lijf, ik pas me minder aan en ervaar ik steeds meer vrijheid en plezier. En ervaar ik steeds meer dat ik mezelf ben. En dat voelt heel fijn!

Een cadeau? Dit is ook wat ik doe tijdens een coaching traject. We kijken samen naar de patronen in jouw leven, die niet helpend zijn. We onderzoeken wat dit in jouw lichaam en systeem doet en in jouw leven. We gaan samen op zoek naar de oorzaak waar dit patroon is gevormd. Door dit te doorzien en doorvoelen, worden er stukjes trauma getransformeerd. Waardoor jij steeds meer je authentieke zelf kan zijn. En steeds vrijer kan zijn. Wat een cadeau is dat?!